Je hoeft niets. Alleen ademen. Bij de stem stel ik me een lieve hipster voor. Jong, maar voldoende levenservaring om geruststellend te zijn. Hij spreekt een beetje plat Brits Engels en niets is ooit erg. Het is een troostende stem die je alles vergeeft.
Nee, mijn leven is niet compleet veranderd, ik blijf diezelfde ongeduldige, geïrriteerde, onzekere, snel afgeleide vrouw die ik was. En toch. Ik heb nu ten minste elke dag een moment van rust en evenwicht. Af en toe, midden op de dag, hoor ik zijn stem in mijn hoofd en ontspan ik mijn schouders. Ik doe een korte oefening van een minuut en kan mijzelf resetten. Vooruit, een minuutje in ergernis terugspoelen. Een tandje minder. Het helpt me te focussen, tot tien te tellen en overeind te blijven in de storm van alles wat een mens op een dag tegen kan komen.
Fysiek is altijd psychisch
Ik heb nu 534 minuten gemediteerd sinds mijn heup vervangen is. Vóór mijn operatie had ik pijn en was een halfjaar lang niet aardig voor mijn omgeving, niet bepaald creatief en mijn energieniveau zat laag. Dat is het effect van pijn. Want fysiek is altijd psychisch, zoals Koot & Bie al zeiden. Natuurlijk had ik toen al moeten beginnen met mediteren, maar ik had geen energie voor iets nieuws en niemand die me erop wees.
Gewoon zitten werkt niet
Bovendien had ik het al een paar keer geprobeerd volgens de methode die ik overal op internet las: gewoon gaan zitten op een stoel en op je adem letten. Nou en dan gebeurt er dus niets. Ik zat meer te piekeren want mijn gedachten dwaalden steeds af. Dat doen ze trouwens nog steeds, ook met die lieve stem, alleen het is niet erg.
Pijn en een besluit
Een aantal uur na mijn operatie had ik verschrikkelijke pijn. Niet van de operatie, maar omdat ik zelf verkrampte. Psychisch is namelijk ook altijd fysiek. Toen dat wegzakte na een onbeduidend gesprekje met een werkstudent die het eten rond bracht, voelde ik dankbaarheid. Een dankbaarheid die trouwens al begonnen was op het moment dat mijn pijn erkend werd en ik voor een operatie in aanmerking kwam.
Ik heb toen twee dingen gedaan: ik heb het Dankboek van Ernst-Jan Pfauth van de Correspondent gekocht en ben begonnen met Headspace. De eerste tien keer is gratis bij Headspace en daarna betaal je minder dan 100 euro per maand.
Dankboek
Door heel simpel elke avond drie dingen op te schrijven waar ik die dag dankbaar voor ben, ervaar ik een grote dankbaarheid. Alleen al dat het mogelijk is om even een nieuwe heup te laten installeren. En niet alleen elke avond als ik in het Dankboek schrijf.
Headspace
Door Headspace begin ik nu de werkdag met een moment van balans en focus. Er zijn diverse modules voor elk soort meditatiebehoefte, naast balans en focus zijn dat creativiteit, rust, zelfwaardering, productiviteit en nog veel meer. Je kunt zelf instellen of je het 3, 5 of 10 minuten doet en het is niet noodzakelijk beter als je het langer doet.
Werkt het dan?
Het effect van meditatie gedurende dag groeit heel langzaam. Pas als ik de app weer open of zomaar midden in een gedachte bedenk ik dat ik mij uit mijn evenwicht liet brengen en niet gebruik maakte van wat ik geleerd heb. Toch geeft het mijn werkdag structuur en begin ik in elk geval heel prettig. Het is de bedoeling om gedurende de dag heel korte oefeningen te doen. Het helpt me nu dat ik een steentje heb liggen, wat me daaraan herinnert. Vaak denk ik ook: ik ben nu even bezig, dat komt wel. Zo duurde het maanden voordat ik ook overdag een korte mediatie doe.
Een beetje makkelijker
Mijn omgeving merkt natuurlijk dat ik geen pijn meer heb. Ik ben weer wat aardiger. Maar ik vermoed ook dat het mediteren daaraan bijdraagt. Het zal wel even duren voor ik het engelengeduld van een monnik heb, maar heel soms merk ik nu dat ik dingen makkelijker van me af kan laten glijden, me beter kan concentreren en even wacht voordat ik furieus reageer. Ergens op de achtergrond is er die lieve hipster die perfect in evenwicht leeft. Vooral als ik op een willekeurige video ineens zo’n plat Brits accent hoor.